Manon van Leuven

Als bomen konden praten

Mensen zien bomen niet. Ze lopen ons elke dag voorbij. Ze zitten en slapen, roken en picknicken en kussen stiekem in onze schaduw. Ze trekken onze bladeren eraf en stoppen zich vol met onze vruchten. Ze breken onze takken of kerven de naam van hun geliefde in onze stam met hun messen en beloven voor eeuwig van elkaar te houden. Ze vlechten kettingen van onze naalden en schilderen onze bloemen tot kunst. Ze splijten ons in blokken om hun huizen mee te verwarmen, en soms kappen ze ons alleen omdat ze denken dat we hun uitzicht belemmeren. Ze maken wiegjes, wijnkurken, kauwgom, rustieke meubels en maken de mooiste muziek met ons. En ze veranderen ons in boeken waarin ze kunnen opgaan op koude winteravonden. Ze gebruiken ons hout om kisten te maken waarin hun levens eindigen. En ze schrijven zelfs de meest romantische gedichten voor ons, waarin ze zeggen dat we de schakel zijn tussen hemel en aarde.

Lees meer >> | 80 keer bekeken